KHRUANGBIN

In een ideale wereld zonder oorlogen, rampen en problemen zou de muziek van het Amerikaanse trio Khruangbin een welhaast perfecte soundscape vormen. Een band zonder grote hits, maar met louter grooves. Khruangbin - Thais voor vliegtuig - brengt met A La Sala haar vierde album uit, na het sterk ontvangen Ali uit 2022. De sound op A La Sala is net als op elk eerder uitgebracht album vrijwel geheel instrumentaal en lastig te bestempelen. Het voelt als een wirwar van muzikale stromingen, zoals funk, soul, psychedelica, (surf)pop en dub. A La Sala trapt af met het zangloze Fifteen Fifty-Three, waarop gitarist Mark Speer zijn kunsten direct mag tonen. Het nummer kabbelt prettig voort, uiteraard inclusief bassloopjes van Laura Lee en subtiele drums van Donald ‘DJ’ Johnson. Eén van de hoogtepunten van de plaat volgt na opener Fifteen Fifty-Three met het vreedzame en nagenoeg helende May Ninth. De songtekst spreekt boekdelen. Waiting for May to come, hoping for the rain. A memory held too long. Just another day. Dit is een band die dient als universele frequentie. Bij elk nummer kun je de ogen sluiten en een landschap, roadtrip of een mooie herinnering of visualisatie naar boven halen. Van Ada Jean en Pon Pón tot Juegos y Nubes en de ingetogen afsluiter Let Petits Gris: dit album kent geen zwaktes. (Jelle Teitsma)