Voor iemand die al meerdere wereldschokkende topplaten heeft gemaakt en al meermaals in onze eindejaarslijstjes is beland, betreedt James Brandon Lewis betrekkelijk laat het voetstuk van de major labels. Het grote geld, met alle richtlijnen van dien, past dan ook misschien niet bij zijn furieuze experimenteerdrift, zijn drang om van zijn instrument een wapen te maken. Op An UnRuly Manifesto (2019) dienen de saxofoon en trompet soms eerder als versterkte gitaar in wat grenst aan jazzmetal, op Eye Of I (2023) maakt hij van Donnie Hathaway’s Someday We’ll All Be Free een zoemende drone-epos. In die zin is de keuze voor het historisch toornige Impulse label logisch. Dat doet hij met de mannen van The Messthetics, oftewel twee punkveteranen van Fugazi plus gitarist Anthony Pirog, die het ene moment genuanceerd klinkt als Frisell, het andere moment venijnig als Fripp. Het resulteert in een unieke mix van jazz, punk en funk, die bovendien uitermate aanstekelijk en strak geproduceerd klinkt. Dat laatste zal dan de invloed van de major label zijn geweest… (Stef Mul)
