Recensie
Nog nauwelijks zijn we bekomen van de prachtige plaat van Bony King of Nowhere of de Belgen verbazen opnieuw. Isbells groeide van een pure singer-songwriter met het traditionele beeld van een man met een gitaar uit naar een modeste band. Gaëton Vandewoude, zoals de man in de wereldlijke werkelijkheid door het leven gaat, heeft een fluweelzacht en uiterst licht stemgeluid. Het is haast onvermijdelijk de vergelijking met Bon Iver te maken. Daarnaast doet de zwak lichtvoetige, akoestische percussie met subtiel gelaagde stemmen meer dan eens denken aan Fleet Foxes. Isbells is een plaat vol echte liedjes die het beste werk uit de folkpop van vorig jaar blijkt te combineren. Dat wil overigens niet zeggen dat onderscheid maken moeilijk is. Zowel americana als popinvloeden kleuren het geluid van Isbells op een andere wijze dan bij voornoemde bands. Isbells mist het tergende lamento van Bon Iver, maar ook de afwisselende opgetogenheid van Fleet Foxes. Daarentegen kent Isbells een etherische melancholie en een verheven droefenis. De songs zijn ontspannen en zeer sober ingevuld. Daardoor wordt zijn fijnzinnige stem nooit overstemd. De aangename balans in het ambigue sentiment blijft door de eenvoud bereikbaar en begrijpbaar. Voor wie de emoties van Bon Iver te donker waren en met Fleet Foxes de folky jaren ’70 te dichtbij kwamen, zal Isbells perfect zijn. Anderen zullen überhaupt weinig meer overtuiging nodig hebben.
