Alec Ounsworth is al enkele jaren bekend en geliefd als voorman van indierockband Clap Your Hands Say Yeah. Mo Beauty is zijn eerste soloplaat als singer-songwriter en weet op positieve manier de aandacht te vragen. Wat direct opvalt is zijn stemgeluid. De vocalen zijn ietwat schel en verdwijnen soms naar de achtergrond ten bate van de stevige, doch verknipte begeleiding. Die onvaste, zoekende stem heeft zeker niet tonale perfectie als doel. Dat past overigens goed bij het americana rockjasje waarvan hij zich stilistisch bedient. Zijn timbre hangt in tussen het grootse drama van Wild Beasts, The Low Anthem en Doveman, maar alleen een vergelijking met die middelste houd muzikaal ook stand. Aanvankelijk lijkt Mo Beauty weinig subtiel. Daar is de gefragmenteerde instrumentale begeleiding, die tegendraads op elkaar inspeelt, debet aan. Bij vlagen komt de band echter in een stroming die alles voor enkele momenten gladstrijkt. Bovendien kan Alec de songs een uiterst opzwepend en urgent karakter meegeven dat doet lijken op volksliederen voor de massa. Op de achtergrond zijn tegelijkertijd veel consistentere rode draden aan het werk die nu en dan de kop opsteken. Met een zachtaardige song als Holy, Holy, Holy Moses (voor New Orleans) brengt Alec iedere luisteraar tot contemplatieve vertedering. De vergelijking met Oh My God, Charlie Darwin dringt zich dan enigszins op. Mo Beauty blijft in alles meer een singer-songwriterplaat en lijkt ook nauwelijks op folk geïnspireerd. Dat houdt deze vergelijking gelukkig abstract. Alec bewijst een goed songwriter te zijn. Zijn rauwe, ongepolijste songs en pregnante stem zullen hun uitwerking niet missen. Ook zonder de populariteit van Clap Your Hands Say Yeah staat hij fier overeind.
