I AM KLOOT

De nieuwe hype? Want na een optreden viel in het Engelse NME al te lezen: `I Am Kloot already write songs verging on classics.' Meestal worden wij in Nederland dan een beetje wantrouwig, zeker als we horen dat de band ook nog eens uit Manchester komt. Maar een enkele draaibeurt van Natural History is voldoende om te beseffen dat I Am Kloot niets van doen heeft met stadsgenoten Oasis of de hele Madchester-scene van een aantal jaren geleden; het drietal ligt eerder in het verlengde van labelgenoten Kings Of Convenience en Kingsbury Manx. I Am Kloot is een bandje dat bewijst dat je in de oerbezetting gitaar-bas-drums nog altijd frisse en wonderschone platen kunt maken. Zelfs het dromerige instrumentaaltje Loch weet de volle vijf minuten te boeien, en ook een simpel akoestisch liedje als No Fear Of Falling betovert meteen. Om nog maar te zwijgen van de hemeltergende afsluiter Because. `Don't you know my name, don't you know my name,' zingt zanger John Bramwell in Morning Rain, maar het kan niet lang meer duren voordat I Am Kloot (toch al geen naam die je gemakkelijk vergeet) een bekende naam onder de liefhebbers van eigenzinnige maar toegankelijke popmuziek is.