Night Hunters, het vorige album van Tori Amos was zeer ambitieus van opzet en bedoeld als ‘een liederencyclus voor de 21e eeuw’. Niet geheel toevallig verscheen het album op Deutsche Grammophon. De opvolger, Gold Dust, getiteld, is op het eerste gezicht minder ambitieus. Hier herinterpreteert Amos veertien nummers van haar twaalf voorgaande, louter op de piano, maar met begeleiding van het onvolprezen Metropole Orkest. Op het eerste gehoor winnen nummers van haar debuut (Precious Things, Silent All These Years) amper in deze nieuwe setting, maar dat is schijn. Juist de uiterst subtiele orkestarrangementen blijken een enorme verrijking, hetgeen nog meer geldt voor later, meer complex gearrangeerde nummers. Misschien niet zo diepgravend als de albums die Joni Mitchell met orkest maakte, maar evenzeer de moeite waard.
