Zelf vindt toetsenlegende Keith Emerson dat Three Fates sinds Emerson, Lake & Palmer het belangrijkste werkstuk is dat hij heeft afgeleverd. Maar dat is een zeer discutabele stelling want in recente interviews maakt Greg Lake duidelijk dat het fameuze driemanschap materiaal heeft klaar liggen om op te nemen en zo een spectaculaire doorstart kan maken, waarnaar reikhalzend wordt uitgezien. Het verbaast de zanger/bassist enorm dat Emerson hiermee niet doorpakt en in de plaats daarvan met een ambitieus project met gitarist Marc Bonilla en Terje Mikkelsen, leider van een Duits orkest, komt aankakken. Lake’s frustratie is zeer begrijpelijk want hoewel Three Fates absoluut een geslaagde combinatie vormt van een rockband met orkest zijn de dragers van het album oude ELP-werken zoals Tarkus, The Endless Enigma en Fanfare For The Common Man, alle, net als de rest van de plaat, volledig instrumentaal. En genoemde nummers zijn in de oorspronkelijke uitvoeringen, dus met zang van Greg Lake, gewoon onovertroffen. Emerson blijft dus steken in het ELP-verleden, levert oude wijn in nieuwe zakken terwijl er een nieuwe toekomst van progrock’s supertrio open ligt. Dat is niet uit te leggen.
