Wat kunnen we nog verwachten van onze favoriete bluesdikkert op zijn inmiddels 23e plaat? Goede, degelijke, nog immer van dik hout zaagt men jammerplankenbluesrock die deze keer minder door Jimi Hendrix geïnspireerd is als normaal. Wellicht doordat Popa zich een nieuw image aan het aanmeten is, want ik weet zeker dat die schone, jonge, donkere dame op de hoes niet zijn vrouw is (van die Deense dog weet ik dat niet zeker). Enfin, de gebruikelijke grappige cover staat er ook weer op, deze keer wordt Somewhere Over The Rainbow vakkundig door de Chubby-mangel gehaald. Daarnaast is het leuk te horen dat na Brooklyn, New York, Amsterdam de favoriete stad is van Chubby, om de gebruikelijke reden: Take Me Back To Amsterdam (Reefer Smokin’ Man). Verder is Universal Breakdown Blues niet opzienbarend of speciaal, gewoon een degelijke additie aan het steeds uitdijende (no pun intended) oeuvre van Popa.
