GAZPACHO

Om maar met de deur in huis te vallen: het achtste album van de progrockformatie Gazpacho is van een ongekende schoonheid. De sterke punten van dit Noorse ensemble zijn nog niet eerder zo strak gebundeld en zo ver doorgevoerd als op Demon. Daar is op de eerste plaats de kunst die de groep verstaat om haar muziek te laten ademen. Dat is bijzonder binnen een genre waar bombast en virtuositeit aan de orde van de dag zijn. Bij Gazpacho is een viool, een accordeon of een pianoriedeltje al genoeg om de extreem weemoedige zang van de op Harry Potter gelijkende Jan-Henrik Ohme naar grote hoogten te stuwen. Ohme is de absolute ster van Demon. Hij trekt met zijn unieke voordracht de luisteraar een zeer beklemmende vertelling in over een mysterieuze stalker van Het Kwaad.

De spanningsboog loopt telkens hoog op. Slechts een enkele keer is er een ontlading en laat Gazpacho de boel als collectief exploderen. Maar veel vaker blijft zo’n climax uit en laten de Noren hun wonderschone sprookjesachtige muziek slechts op ingenieuze en subtiele wijze aanzwellen. Met Demon verlegt Gazpacho de grenzen van de progrock. Want kennelijk kan ook in deze muziekstijl less more zijn.