Lieve lezers, ik ben er mij sterk van bewust dat jullie flink tegen ons recensenten opkijken. Weliswaar zijn wij niet de godenzonen en –dochters die de muzikanten zelf zijn, maar we staan toch zo dichtbij ze – doordat we ze interviewen, concerten bezoeken, veel cds afluisteren – dat wij als vanzelf in hun uitstralende glorie zelf een beetje gloriëren. Helaas, helaas, ook wij blijken maar gewone stervelingen te zijn, net als u, met al onze eigenaardigheden en fouten. En fouten, die maken we net zoveel als de doorsnee KNVB-scheidsrechter op een zondagnamiddag. Zo zag ik het helemaal niet zitten om de nieuwe Anathema te bespreken. Jawel, Anathema, een van mijn favoriete bands. Maar A Sort of Homecoming is een geheel akoestisch concert en als ik ergens een pesthekel aan heb dan is het wel dat bijna verplichte kwartiertje tijdens het concert wanneer de elektriciteit van de instrumenten afgehaald wordt en de bandleden genoeglijk in een kringetje om een nepkampvuur akoestisch beginnen te kwelen. Bah, bah en nog ’s bah, weg vaart uit het concert, waar is het bier? Het is maar goed dat onze hoofdredacteur sterk aandrong want potdorrie, ik zou deze magnifieke dvd/cd gewoon gemist hebben, een kapitale blunder. Ik had sowieso beter moeten weten, want de sterkte van onze Liverpoolse vrienden zit in het brede gitaargewaaier van Danny Cavanagh en de engelenzang van broer Vincent Cavanagh en zangeres Lee Douglas. Dat laatste komt natuurlijk sterker naar de voorgrond bij een akoestisch optreden en vingervlugge Danny is ook niet misselijk op de akoestische gitaar. Voeg daarbij nog een gastoptreden van stervioliste Anna Phoebe en je hebt een winning combination. Gaat u die nu maar lekker afluisteren, ik ga me zitten schamen in een hoekje van een geluidsdichte kamer, eigen schuld.