Tussen het vorige en dit nieuwe album van Damian ‘Junior Gong’ Marley, de oudst zoon van Bob, zit een periode van maar liefst twaalf jaar. Afgezien van een aantal incidentele collaboraties met vooral rappende grootheden kwam er niet veel muziek bij hem vandaan. Met Stony Hill doorbreekt hij op intimiderende wijze de stilte. Achttien nummers staan erop die 75 minuten van je tijd in beslag nemen. Een hele zit maar Marley’s vierde album is voorbij voor je er erg in hebt en dat is meteen het eerste compliment. De vele andere gaan uit naar de enorme variatie, naar het engagement, de subtiele inpassing van elektronica, de prachtige productie, de bevlogenheid en naar de teksten die bol staan van de vondsten. Enigszins voorspelbaar is het gebodene wel want natuurlijk zit er een ode aan de geneeskrachtige werk van wiet bij en ook een nummer over slavernij maar beide items zijn dan ook aanhoudend actueel. Heel vindingrijk is de wijze waarop Damian Marley met een sterk staaltje name dropping op Time Travel de geschiedenis doorneemt. Zijn conclusie is dat we ons nog altijd ernstig zorgen moeten maken over onze toekomst. Dat hoeven we niet langer over de muze van de maker van de beste reggaeplaat van dit moment. Die blijkt na twaalf jaar nog springlevend. En dat is goed nieuws.
