MY MORNING JACKET

My Morning Jacket windt er geen doekjes om op het nieuwe, naar de band vernoemde album. Direct al met de krachtige en overtuigende openingszet Regularly Scheduled Programming is daar het statement over de enorme hoeveelheden tijd die we achter schermen van verschillende formaten doorbrengen. Social media hebben ons echte leven overgenomen. We verliezen ons zicht op de werkelijkheid en dat is levensgevaarlijk. Als de zang van frontman Jim James je nog niet overtuigt van de ernst van de boodschap dan is daar Carl Broemel die met zijn lavaspuwende gitaar de urgentie verklankt. Sowieso krijgt en neemt de gitarist veel ruimte op Morning Jacket. Luister maar eens naar het schitterende In Color dat door het volle geluid waarin berusting is gecombineerd met het niet te doven heilige vuur van de rock & roll doet denken aan Pearl Jam ten tijde van het debuut. De heren uit Kentucky lijken conform het cliché over platen waarvan de titel identiek is aan de naam van de band zichzelf opnieuw te hebben uitgevonden. De twee voorgaande Waterfall (1 en 2) werden onttrokken aan dezelfde sessies en waren hoewel van grote kwaliteit toch wat taai voor de oren en volgden op een hiaat van vijf jaar. Wel was Jim James tussentijds solo zeer actief met een grote experimenteerdrift. Het lijkt erop dat precies dát My Morning Jacket heeft vlot getrokken. Zo’n nummer als The Devil Is In The Details vormt het bewijs. Niet onvermeld mag ook Never Could Get Enough blijven. Met een schitterend dromerig in Pink Floyd-sferen gedompeld begin en een stemmig vrouwenkoor, culminerend in betoverende gitaristische exercities. Al die tijd kijk je naar je boxen en niet één keer naar je scherm.